Dag 26 en 27: Laatste weekend Thailand in Bangkok

Hooi allemaal! Hier het verslag van ons laatste weekendje in Thailand... In Bangkok!

Na een heel kort laatste nachtje in Koh Tao (de uurtjes die we hebben geslapen waren wel heerlijk!) hadden we om 6 uur de boot weer richting het vaste land, naar Surat Thani waar we vanuit daar met een bus naar Surat Thani airport gebracht zouden worden. Zoals ook op het ticket stond, waren wij keurig zelfs meer dan een half uur voor de vertrektijd. Er stond een bordje met 5:30 check in open, maar wij hadden al een bruin vermoeden dat dat hem niet ging worden. En ja hoor toen het half 6 al was geweest kwam een mannetje om het bordje weg te halen, dus wij dachten: ooh nu kunnen we inchecken. Maar nee, weer typisch Thais: als ze het niet redden halen ze het bordje gewoon weg en doen gewoon alsof het er nooit heeft gestaan. Rond 10 voor 6 ging dan toch eindelijk de balie open en konden we gaan inchecken. Dit verliep bij ons gelukkig vlekkeloos en wij konden dus ook zo de boot op. We zochten buiten een plekje aan de zijkant van de boot in het zonnetje. Het was onderhand 3 minuten voor 6 en nog steeds kwamen er mensen aanlopen om in te checken! Daar begrepen wij dus echt helemaal niks van!! Je komt toch niet 3 minuten voordat je vertrekt rustig aanwaggelen om in te checken. Want ho maar dat ze haast maakten, nee hoor ze deden gewoon alles rustig aan. De Thaise bemanning vond het allemaal prima; of ze nou om 6 uur vertrekken of pas om 7 uur, voor hun geen enkel probleem. Wij begonnen hem wel een beetje te knijpen, want als we bij elke stop bij elk eiland zo'n vertraging zouden hebben zou het halen van het vliegtuig toch wel krap worden. We vetrokken uiteindelijk om 6:25 nadat (jullie raden het nooit!!) weer dat Nederlandse gezin van snorkeltocht als laatste de boot op kwam... De bootreis ging verder eigenlijk heel snel en goed en we kwamen uiteindelijk maar een half uur later dan voorspeld aan in de haven van Surat Thani. Tijdens de bootreis zaten we dus buiten op het dek en zijn we heerlijk helemaal uitgewaaid en hebben we nog afscheid kunnen nemen van de Thaise Zee door de spetters die ons af en toe om de oren vlogen. Bij Surat Thani haven hadden wij snel een plekje bemachtigd in de bus en dat was maar goed ook, want er kwam een vrouw de bus in om te vragen of sommige mensen een latere bus konden nemen omdat mensen die echt het vliegtuig bijna moesten halen niet meer in de bus pasten. Na heel wat gedoe lukte het toch en reden we toch met iedereen in de bus weg. Wij hebben nog even een uurtje getukt in de bus en toen waren we alweer op het vliegveld. En jahoor, we kwamen aan met regen op Koh Samui en verlieten Surat Thani ook met regen. Het regende heel hard dus renden we met onze backpacks op onze rug snel naar binnen. Binnen was het zoals gewoonlijk weer ijskoud door de airco en zeker nu we ook nog een beetje nat waren. Nadat we onze tassen hadden afgegeven gingen we opzoek naar een warm kopje chocolademelk om even een beetje op te warmen. Heerlijk was het, even iets warms drinken! Het was ondertussen tijd om te boarden, dus gingen we opzoek naar de gate. We zijn van beneden, naar boven en weer naar beneden gegaan, maar nergens een bordje met 'gate 1'. We besloten het maar even te vragen we werden naar de domestic Flights lounge gestuurd. Nou dat had de aanwijzing moeten zijn kennelijk dat daar ook de gates waren, want achter die deur was weer een kleine/simpele securitycheck en vervolgens de gates. We hadden nog even tijd om daar te zitten en ons verhaal van het snorkelen te schrijven, want onze vlucht had ietsjes vertraging. De vlucht zelf verder was weer helemaal prima (soepele landing) en daar waren we toch wel een beetje opgelucht over na al het nieuws over die verschrikkelijke vliegtuigrampen!! Op Don Mueng Airport waren onze tassen er ook weer binnen no time en konden we opzoek naar een taxi. Toen we in de arrivels hal aankwamen werden we aangsproken door een vrouw van de toeristinformatie waar we heen moesten en of we een taxi nodig hadden. Jaa die hadden we nodig, maar niet de taxi van 800 bath die zij aanboden. We liepen naar buiten en daar stonden al de taxi's met taximeter. Wij kregen een taxi aangewezen en gaven hem het adres. Hij belde even met ons hotel om precies te weten waar het was, dus wij hadden er wel vertrouwen in dat we op de goede plek zouden komen. Het ritje duurde alleen allemaal wat langer en was ook zeker duurder dan het had moeten zijn, want hij bracht ons via allemaal kleinere weggetjes met heel veel stoplichten en die vaak vaststonden naar ons hotel. Hij zei dat we er waren en hoeveel we moesten betalen. We gaven hem 500 bath en dan zouden we 167 bath terugkrijgen. Hij gaf maar 100 terug, dus zei Julia dat dat toch eventjes mooi niet klopte. Hij kwam nog aanzetten met dat we 50 bath extra moesten betalen omdat we vanaf het vliegveld kwamen (zoiets hadden we ook ergens gelezen) maar nog steeds klopte het bedrag dan niet. Julia dus duidelijk maken dat het dan nog steeds niet klopte, maar hij leek het niet te begrijpen. Juul typte het zelfs nog in op haar rekenmachine via haar telefoon om het te laten zien, maar ook dat begreep hij niet. Opeens haalde hij nog 100 bath tevoorschijn om terug te geven (naja we weten niet helemaal of dat zijn bedoeling was), maar nadat juul nog een keer duidelijk had gezegd wat de bedoeling was, reikte hij het andere 100tje ook aan en pakte Julia dat maar gewoon aan. Volgens mij begreep die man er helemaal niks van en was rekenen ook niet echt zijm beste vak op school. Uiteindelijk hadden we dus een goedkoper taxiritje dan de meter had aangegeven. We kwamen aan bij ons hotel en konden snel inchecken en even onze spullen dumpen op onze kamer. De kamer was heel simpel: een 2 persoonsbed, een ventilator en een rekje om onze natte spullen op te hangen. 2 wc's en douches moesten we delen met de andere gasten. Prima voor alleen 1 nachtje slapen. We kleedden ons snel om zodat we richting Koh San Road konden lopen om daar eens even wat te shoppen. We waren nogal slim, want we trokken allebei een jurk aan zodat we ook korte broekjes konden passen als we dat zouden willen. Nou die jurken kwamen goed van pas, want korte broeken hebben we zeker gepast en gekocht. Na een tijdje begon het even keihard te regenen dus hebben we toen even geschuild en ondertussen uitgerekend hoeveel geld we allebei nog wilden/moesten pinnen. Na de bui hebben we nog een rondje gelopen op Koh San Road en hebben we nog wat dingen gekocht. Op de terugweg naar ons hotel gingen we opzoek naar een leuk eettentje. Die hebben we zeker gevonden! Van de buitenkant zag het er nou niet top uit, maar wij zijn er wel achter gekomen dat dat vaak de leukste tentjes zijn én de lekkerste. Nou deze was ook zeker weer lekker. We deelden een heerlijk groene curry, een pat thai en groente in tempura. Het tentje werd gerund door Joke, een hele vriendelijke en vooral enthousiaste en nieuwsgierige Thaise man die al op leeftijd was. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en hoe we heetten. De rest van de avond heeft hij ons steeds bij onze namen aangesproken en vroeg hij of het 'lekker lekker' was. We konden niet weg zonder met hem op de foto te zijn geweest! Ook elke keer als we weer langs het restaurantje liepen en hij ons zag, kwam hij naar buiten en sprak ons weer aan met onze namen en vroeg of we kwamen en of we na 1 uur wilden komen dan kregen we gratis wishkey! Zo super leuk om zo'n vriendelijke en sympathieke Thaise man te ontmoeten. Hij wilde onze fooi ook echt niet aannemen, maar die hebben we hem wel echt in zijn handen gedrukt! Meer dan verdiend, het was heerlijk!!
Na het eten liepen we snel terug naar ons hotel om even onze tasjes te dumpen en gingen toen snel weer terug naar Koh San Road, want we hadden namelijk een missie. Er is ons verteld dat je Bangkok en eigenlijk Thailand niet kan verlaten als je niet naar een Pingpong show bent geweest. En nee mensen dit is niet zoals de naam zegt een show waar mensen gaan pingpongen tegen elkaar, maar een show waar vrouwen van alles kunnen met hun vrouwelijke geslachtsdeel. Voor meer details moeten jullie ons maar persoonlijk contacten, want om hier nou te gaan schrijven wat we allemaal hebben gezien vinden we een beetje ver gaan. Erg bijzonder was het in ieder geval, een once in a life time experience. Na de show moesten we toch even bijkomen dus besloten we terug te gaan naar het hotel, we waren ook nog wel een beetje moe van de hele reis en ons korte nachtje slapen. We gingen snel even tandenpoetsen. Anne had net haar voeten even afgespoeld met de douche die in hetzelfde hokje zat als de wc, maar an begreep nog niet helemaal hoe de douche werkte. Juul moest ondertussen super nodig plassen dus die wilde in diezelfde wc gaan, maar zag dat het water in de wc nogal hoog stond dus dacht: die trek ik even door. Nou van dat doortrekken kwam niet veel terecht, het water liep eerder over de rand heen... de wc ernaast maar even proberen dan maar. Nou wat Juul daar aan trof is al helemaal niet te beschrijven. Het enige wat ze ongeveer kon uitbrengen was dat het echt heel erg vies was, echt heel erg vies en verder kon ze het ook gewoon niet omschrijven. Juul ging het maar wel even melden dat de wc's dus wat kuren hadden. Op datzelfde moment was de overstroomde wc weer leeg en kon die weer gebruikt worden. De andere wc heeft de vrouw ook even bekeken en zij kwam ook tot dezelfde conclusie als Julia. Julia kon gelukkig weer naar de wc en verder was er gelukkig niks meer aan de hand. Na het hele pinppongshow, wc en tandenpoets avontuur kropen we in bed en hebben we nog even voor de ontspanning een aflevering van Prisonbreak gekeken (jaa, we geven toe het gaat ver...). We vielen daarna als een blok in slaap, want het was ons het dagje wel! Vanochtend (het was een vrijdag, maar we zijn zo relaxed en ontspannen hier dat we niet eens meer doorhebben welke dag het is) was eigenlijk het plan om uit te slapen, omdat we nog zo'n lange dag te gaan hebben. We moesten namelijk tot 6:00 opblijven, omdat we op deze tijd naar Bali hzouden vliegen. Ondanks dat we in het cheape hotel heerlijk sliepen in het bed, waren we rond 9;00 toch al wakker. We hebben heerlijk pompidom onze backpacks ingepakt (wordt wel steeds lastiger met alle souvenirs en aankopen) en gedoucht. Na de check-out en de bagagedump bij de receptie van het hotel liepen we in een lekker zonnetje naar Koh San road. Hier scoorden we als ontbijt een zakje met mangosticks en een ander fruitzakje met sappige ananas. Bij de 7-eleven ook nog even water gehaald zodat ons ontbijtje weer compleet was. Na even lopen richting Chinatown, kwamen we al in een ander deel van Bangkok met veel minder toerisme en meer Thai zelf. We zochten een plekje op om te ontbijten en terwijl we ons fruit naar binnen werkten, keken we eens goed om ons heen in de wat meer échte Bangkokse wijk. Een paar meter naast ons lag een zwerver te tukken en tegenover ons waren een Thaise man en vrouw bezig met hun soort van kraampje, maar wat ze nou verkochten werd niet 100% duidelijk. We hadden het erover of we veel armoede in Thailand hebben gezien en kwamen tot de conclusie dat het nog best meeviel. Natuurlijk in de tijd van het weeshuis en in centraal Thailand hebben we wel armoedige hutjes gezien en ook in Bangkok zijn we meerdere zwervers tegengekomen, maar voor een wereldstad als Bangkok viel het best mee. Bovendien concludeerden we dat veel eettentjes er niet echt uitzagen alsof de eigenaar geld heeft, maar dat ze behoorlijk veel omzetten op een dag, dus we verwachtten wel dat deze mensen een prima dak boven hun hoofd hadden. Toch voelden we ons wel een klein beetje schuldig tegenover de zwerver en de kraampjesmensen met ons lekkere frisse ontbijtje, maar wel weer even een realisatiemomentje hoe goed we het hebben! Na ons vitaminerijke ontbijtje stapten we door richting Chinatown. Op de kaart leek het best een stuk lopen, maar dat viel erg mee. We waren dan ook blij dat we geen túk-túk hadden genomen, want terwijl we wandelden kwamen we door verschillende wijken van Bangkok en leerden we de andere gezichten van Bangkok kennen naast de tempels en toeristische Koh San Area. Na een wat groenere wijk, liepen we over een straat die we behoorlijk eigenaardig vonden. De hele straat bestond enkel uit wel meer dan 50 winkels die vuurwapens verkochten en een paar zwaarbewaakte juweliers. Hoewel we ons afvroegen in wat voor wijk we in godsnaam waren beland, bleven de Thai vriendelijk kijken en voelden we ons niet echt onveilig. We trippelden nog even door en liepen de Pahurat Market in. Pahurat market is een markt in hele dunne smalle steegjes met echt duizenden producten, maar eigenlijk alles (behalve het eten - rook heerlijk!) was troep en onnodige prul. Alles was same same en we zagen echt niks waarvan we ook maar zouden overwegen het te kopen. In de smalle straatjes was het propvol en druk en aziaten kunnen nogal duwen, beuken en dringen waardoor we na even onze ogen uit te hebben gekeken aan al de rommelspulletjes, er toch echt genoeg van handen. We liepen wat verder door naar het echte Chinatown, maar na even rondlopen hadden we dat eigenlijk ook wel gezien. We zijn toch nog echt niet helemaal beste vriendjes met de cultuur van de Chinese Maffia... We zagen een winkelcentrum (bleek later ook een hotel te zijn) wat Grand China heette en er wat georganiseerder uitzag dan al die kraampjes, dus we besloten een kijkje te namen. Op de eerste verdieping zat een Starbucks, maar verder waren er 2 oninteressante winkeltjes dus namen we de lift naar de 4de verdieping. We waren totaal verbaasd toen we de lift uitstapten, maar niet omdat er nou zo veel leuke Chinese shops waren. In tegendeel, alles was dicht en er zaten overal luiken voor. 1 winkeltje was open die plastic tassen verkocht, maar dat was het dan ook. Beetje spooky vonden we alle dichte winkels wel, maar omdat het er erg schoon was hebben we maar een sanitaire stop gemaakt en extra lang genoten van de chique toiletten. Je moet wat he... Ook de andere verdieping waren shut down, dus we besloten "Grand China" (phoephoe) te verlaten. We waren best suffig en duffig na al die kraampjes afgeslenterd te hebben, dus we besloten terug richting de Koh San Area. We moesten wel even vragen waar we in godsnaam waren ten opzichte van de rivier, want we waren totaal gedesoriënteerd na al die sluip- en kruipwegen van de market en Chinatown. Gelukkig zijn de Thai altijd vriendelijk en hadden we meteen iemand gevonden die ons in de goede richting stuurde! We liepen terug naar Koh San Road om nog lekker even wat souvenirs te kopen met onze inmiddels vergevorderde afding skills. Vervolgens haalden we bij een kraampje twee fruitshakes genaamd Berry Berry Bang en Watermelon refresher. De shakes waren heerlijk maar zo extreem vullend dat we echt even moesten uitbuiken. We liepen daarom terug naar Amazing House om daar met onze opgezette penzen van de wifi te gaan profiteren. We vonden het wel lekker om even te zitten om uit te rusten aangezien we zo'n kort nachtje gingen maken. We hebben heerlijk aan onze nieuwe verslaving toegegeven: PRISON BREAK!! Jaja ernstig we zijn al bij aflevering 9 beland (hahaha we hebben dus al 9 x 45 minuten aan prison break besteed in Thailand... Genant maar goed ;D). We keken tot het een uurtje of 7 was en liepen toen naar Koh San Road om bij de 7-eleven twee noodlesoupjes te halen die we vulden met heet water. Juul probeerde nog een gesprekje met de twee ladieboys voor ons te beginnen, maar hun engels was zo bad dat het slechts resulteerde in wat awkward gelach. Met onze spicy soepjes gingen we op een stoepje eten en zo konden we de stroom voorbijgangers op Koh San goed bekijken en uitvoerig bespreken. Er komt namelijk toch een scala aan mensen voorbij, van ravers, backpackers, sextoeristen, duidelijke Nederlanders tot Thaise ladyboys en verkopers met schorpioenen en sprinkhanen om te verkopen als eten. Na onze gratis freakshow wilden we onze laatste Thaise avond toch ook wel straatvoedsel eten, omdat dat hier zo goed (in Indo niet namelijk) en goedkoop en overheerlijk kan. We namen een springroll die wel erg lekker was, maar een beetje lauw, dus propten we van een ander kraampje maar nog een loeihete springroll naar binnen.. En oei oei oei wat waren ze goed! Het was inmiddels 21:00, maar we hadden pas om 23:00 afgesproken met Ien en Djuun om een drankje te drinken. Inmiddels hadden we Koh San en omgeving echt al tig keer gezien en alle producten gezien, dus wat doe je dan als je 2 uur te killen hebt in Bangkok? Precies... Terug naar het hotel om Prison Break te kijken!! Dat is dan ook precies wat we deden. Na 2 afleveringen gingen we naar de bar waar we hadden afgesproken met onze schatjes uit de weeshuis tijd in Singburi. En wat was het leuk en gezellig om deze twee lieve chicas weer te zien nadat zij hadden rondgereisd door Myanmar. Ze hadden zelfs nog een cadeautje voor Anne meegenomen, namelijk een Birmese bezem (omdat An zo in haar element was met bezemen in het weeshuis en Harry Potter ermee kon spelen). Het is echt een hilarisch ding en we krijgen veel opmerkingen waarom we in godsnaam een bezem meehebben in een bar (en ook nu op het vliegveld trekt het ding de aandacht), maar dat kan ons lekker niks schelen. De bezem is wel veel te groot om in een backpack te proppen, dus we zullen hem in Bali de hele tijd mee moeten slepen, dat gaat wat worden!! We bestelden in het barretje ons laatste Chang biertje van Thailand en krasten nog even een leuke smiley in het folie om het biertje. Het was zo gezellig en leuk om nog even met Djuun en Ien te kunnen kletsen! Terwijl we daar lekker zaten, ging ineens rond 1:30 alle muziek uit op Koh San en moest elke tent gaan sluiten. Er kwam blijkbaar een "big person" naar Bangkok en die ging om 2:00 over Koh San rijden, dus alles moest dicht en leeg.. Heel vreemd allemaal weer van die gekke Thai!? We namen dan ook maar afscheid van onze weeshuislieverds en liepen terug naar het hotel om de tassen op te halen. Na de backpacks op onze ruggen te hebben getakeld, liepen we weer naar de 7eleven om water te scoren en ook het toetje dat we heel Thailand al wilde proeven: de chocolate lava cake van de 7eleven. Het is een soort browniecakeje dat ze warm maken met aan de binnenkant warme gesmolten chocola. We smulden het cakeje op en hielden een taxi aan om naar het vliegveld te gaan. Terwijl we wegreden keken we voor de laatste keer deze reis naar Bangkok en concludeerden dat we Thailand met al de verschillende indrukken en ervaringen gingen missen. Het was lekker rustig op de weg dus we waren zo op Don Muaen Airport. We arriveerden er dus midden in de nacht en het vliegveld was uitgestorven (op wat slapende reizigers en bewakers op segways na). Alle winkeltjes waren ook dicht, daarom gingen we nog maar even pitten voor het inchecken en uitgeven van ons laatste Thaise geld. De bankjes waren echter allemaal bezet, dus gingen we maar op de grond liggen als een stelletje zwervers. We hadden het idee dat we echt maar 5 of 10 minuutjes hadden geslapen, maar toen we wakker werden was het al na vieren en konden we onze tassen dumpen en de boardingpassen halen. Vervolgens vonden we het wel tijd voor een ontbijtje, betaald met onze laatste Thaise Bahts. We hadden lekkere hot chocolate, chicken sandwich en een chocolade croissantje. Na dit broodnodige ontbijtje kochten we nog kitkat chunky's voor in het vliegtuig en liepen we naar de paspoortcontrole. Na het invullen van de departure card en het ontvangen van de leuke paspoortstempels gingen we soepeltjes door de security heen, waar ze overigens wel moesten lachen dat we een bezem meehadden! Van ons aller aller allern laatste potgeld kochten we een zak witte bolletjes als ontbijt en gingen we naar de gate. Inmiddels zijn we soepel opgestegen en hangen we nu lekker in de lucht. Ondertussen proberen we tijdens de huidige turbulentie maar niet te denken aan MH17 en andere rampen. Gelukkig kunnen we lekker kletsen en focussen op andere dingen. Eén van die dingen is het eten van kitkat chunky, waar we nu ziek veel zin in hebben, dus sorry mensen, wij gaan lekker eten en dit verslag beëindigen!!

Jullie horen van ons uit Bali!!

Dikke doei en veel liefs!
An & Juul