Dag 31: De fietstocht

Ola chicos y chicas in Hollandia!

Vanochtend ging ons wekkertje lekker vroeg, om 06:45 maar liefst moesten wij uit de veren. Niet dat we daar nou zo veel zin in hadden, maar vandaag was de dag van de cycle tour, en dáár hadden we dan wel erg veel zin in! We zouden om 07:30-7:45 worden opgehaald bij ons bungalowtje, maar omdat ons hutje nogal weggestopt zit in een zijstraatje, liepen we maar terug naar de wat grotere straat om vanaf daar opgepikt te worden. Om 08:10 waren we nog steeds niet opgehaald, maar inmiddels stressen we daar al lang niet meer over, omdat we weten dat tijdsaanduidingen niet zo veel waard zijn in zowel Thailand als hier in Indonesië. Na nog even wachten kwam dan een mannetje van de cycle tour aanlopen die ons meenam naar de minibus. Met dit busje werd ons fietsgroepje opgehaald om vervolgens eerst naar Lake Batur (bij de vulkaan Batur) gebracht te worden voor het ontbijt. Het busje had nog maar 3 plekjes leeg en wij kropen op de twee plekken op de achterbank naast een stoer/macho lijkende jongen. Even later bleek dit tijdens de voorstelronde Axel uit Argentinië te zijn. Op weg naar het ontbijt raakten we met hem aan de praat en vertelde hij wat hij aan het doen was en al gedaan had. Hij was aan het reizen samen met zijn vriend (Sebastian) die voor ons in de bus zat. Sebastian had nog niks gezegd. Het leek alsof ze een beetje last hadden van een kater :). We haalden nog een andere persoon op. Dit was een Amerikaanse vrouw (rond de 28 jaar gokten we) die er al niet al te vrolijk uit zag met haar zonnebril en iet wat arrogante uitstraling. We reden al kletsend met onze nieuwe Argentijnse vriend wat meer de hoogte in en hadden af toe werkelijk prachtige uitzichten over de rijstvelden. De rijstvelden lagen er prachtig bij en je kan ze inderdaad zo op de jaarkalender van de Oxfam Novib plakken. We konden ons erg goed voorstellen dat deze rijstvelden op de werelderfgoedlijst staan, wat een plaatje!! Na nog eventjes karren in het busje, kwamen we aan bij de vulcano & lake Batur. In één woord: wauw!!! We hadden een prachtig uitzicht op zowel de vulkaan als het meer en vooral omdat het nog vroeg en nog mistig was een erg mysterieuze ervaring. Onze gids, Henry, begon te vertellen over de vulkaan en het meer. De vulkaan is in 19... Voor het laatst uitgebarsten en dat was nog goed te zien; langs de helling van de vulkaan zag je de zwartgeblakerde grond. Over het meer zei hij dat dit het grootste meer van heel Bali was en dat deze tussen de bergen/vulkanen lag. Na het praatje van Henry was het tijd voor het ontbijt. Het was een heel ontbijtbuffet met rijst tot pannenkoeken en fruit tot rijstpudding. We smulden onze pannenkoeken op terwijl het zonnetje op ons rug scheen en we uitkeken over de vallei en de vulkaan. Bij ons aan tafel kwamen twee dames zitten die ook mee gingen met onze fietstour. De ene kwam uit Dubai en de andere uit de verenigde staten. De vrouw uit Dubai was heel geïnteresseerd naar onze reis en wat we allemaal al hadden gedaan. Ze was erg onder de indruk van het vrijwilligerswerk en wilden daar wel meer over weten. Tijdens ons verhaal over het weeshuis en de kinderen daar, raakte de vrouw uit de VS ook enigszins geïnteresseerd in ons verhaal. Beide vrouwen vertelden ook over hun reis en wat ze hier deden. De vrouw uit Dubai was hier in haar eentje en ging volgende week een yoga en surf week doen. De vrouw uit de VS was al een paar maanden aan het reizen, maar waar ze allemaal was geweest was niet echt duidelijk. Ze wist dat wij uit Nederland kwamen en was erg geïnteresseerd in ons schoolsysteem. Wij probeerden het een beetje uit te leggen, maar zelf had ze al duidelijk een mening erover gevormd. Toen ze over het schoolsysteem van Amerika begon, begonnen we een beetje door te krijgen wat voor type het was. Tussen neus en lippen door liet ze even los dat haar vader voor haar en der zussen bijna een miljoen dollar had besteed voor de universiteit. Dat zij wel zeldzaam was in Amerika en dat ze een voedselfreek was. Ze moest ook meteen even melden dat ze allemaal allergieën had en dat dat hier echt een ramp was en heeel zwaar en moeilijk voor der was omdat ze ook zo gek op eten was en eten zo'n groot deel van haar leven bepaalde. Ze had dus ook gevraagd of ze gekookte eieren kon krijgen en na 4 minuten kwam een man van het restaurant aanlopen met 3 schaaltjes met 2 gekookte eieren. Het eerste wat ze zei was: ooh ik hoef er maar 3, niet 3 porties. Lekker is dat. Terwijl ze dit zei griste ze 1 bakje uit zijn handen en haalden ze ook nog 2 eieren uit een ander bakje. Een dankjewel kon er nog net vanaf. Ze was ook erg geïnteresseerd naar het leven van de vrouw in Dubai. Want ja, hoe worden zij daar namelijk behandeld? Je kon duidelijk zien dat de vrouw uit Dubai de vraag niet echt op prijs stelde en geen zin had om uitgebreid te antwoorden. De vrouw uit de VS zei alleen: ik ben gewoon geïnteresseerd hoor, wil je niet aanvallen. Wij vonden het maar vreemd. Het was onderhand om aan onze fietstocht te beginnen, dus gingen we weer in de auto en reden een stukje en stopten bij een koffie plantage. Henry vertelde dat ze hier mannelijke en vrouwelijke koffie hebben. Mannelijke koffie heeft kleinere bonen, maar heeft een veel sterkere smaak. Vrouwelijk koffie had grotere bonen en de smaak was slapper, waardoor de koffie ook goedkoper was. Het verschil was eigenlijk best goed te zien, want toen Henry aan ons vroeg welke koffieboon nou mannelijk was en welke vrouwelijk konden wij het verschil toch wel zien. Het leukste was dat op deze plantage de duurste koffie van de wereld wordt gemaakt: de wel bekende poepkoffie, oftewel Luwak koffie. Een bepaalde katsoort eet de koffiebonen op en poept ze vervolgens weer uit. Na een heel schoonmaakproces worden deze bonen geroosterd op vuur in een pan die niet van staal is, want dat is slecht voor de smaak. Vervolgens worden ze vermalen en kan er koffie van gezet worden. Dat moesten we natuurlijk even proberen. Samen met een stel uit Nederland bestelden we een kopje om te delen. De man en de vrouw waren beide docenten op een middelbare school. Zij gaf Nederlands en hij Aardrijkskunde. Ze waren nu al 8 jaar samen en hebben elkaar in Groningen tijdens hun studie geschiedenis leren kennen. Beide zijn ze ermee gestopt, maar ze hebben er toch iets goeds aan over gehouden! Nou en nu de koffie. En jaa, wij als non zwarte koffie drinkers moeten toegeven dat dit kopje wel echt ontzettend lekker was. We wilden nog wat meenemen voor naar huis, maar dat werd inderdaad toch wel héél erg prijzig... Ook mochten we wat typisch Balinees fruit proberen: snake fruit (smaakt naar apple en ananas) honey mango (de naam zegt het al, heerlijke mango) en fruit soort waarvan we de naam die meer weten, maar het was een soort aardbei tomaat, erg lekker. Na deze kleine tropische fruitige hoogstandjes was het dan toch echt tijd om te gaan fietsen. We mochten zelf een fiets pakken en bij elke fiets zat standaard een helm. De gids vroeg al aan ons of wij wel een helm wilden aangezien wij uit Nederland kwamen en wij dus altijd fietsen! We sloegen de helm inderdaad af, want de fietstocht zou toch niet heel ruig worden. Natuurlijk had de vrouw uit de VS meteen weer allemaal dingen te klagen. We waren nog geen 100 meter verder of ze zei alweer dat haar versnellingen niet werkte. Ze begreep gewoon niet hoe het moest, want Henry schakelde 2 keer en alles werkte prima. Maar nee, ze had dat ook al geprobeerd, maar het werkte gewoon niet, ja doei dat geloofden wij dus niet. Toen we eindelijk weer verder konden merkten we al heel snel dat dit eerder een afdalingstocht zou zijn dan een fietstocht. Na 10 minuten te hebben gefietst, maakten we onze eerste stop; een traditioneel Balinees huis. Henry vertelde dat er vroeger door de koning is bepaald dat elke familie een stuk land kreeg van 400 vierkante meter: 200 meter voor land voor rijst of iets anders en 200 meter voor hun huizen. We zeggen huizen, want elk Balinees huis bestaat uit maximaal 5 complexen: het huis van de opa en oma, een soort tempel waar vieringen worden gehouden, een huis voor de ene zoon, de keukens en een huis voor de andere zoon. Hij begon te vertellen over de tempel. In die tempel worden alle vieringen gehouden van iedereen, van de geboorte tot aan de dood. Over de geboorte van een kind vertelde hij ook dat de placenta van de baby wordt gezien als de tweeling van het kind en dat iedereen de placenta van het kind begraaft onder een steen voor het huis van de opa en oma. Als het kind zou huilen en je zou een snoepje bij de steen leggen, dan zou het kind ophouden met huilen. Iedereen in Bali gelooft daar nog in en het is een traditie die ze in stand willen houden. Het huis van de opa en oma heeft een hogere fundering dan de andere huizen als een soort eerbetoon naar hen toe. Het grappige is dat als een zoon van de familie gaat trouwen, hij met zijn vrouw het huis van zijn opa en oma mag lenen voor hun honeymoon. Wij moesten daar toch wel een beetje om lachen, want wij konden toch niet voorstellen dat wij Oma Miekes huis zullen lenen voor onze huwelijksnacht (niks persoonlijks hoor oma ;)!) In bali werkt het zo, dat als een zoon gaat trouwen zijn vrouw bij hem en zijn hele familie komt wonen. En ze daar hun eigen huis krijgen. In tegenstelling tot de Europese landen is het in bali zo dat de jongste zoon alles krijgt, omdat hij het langst op die plek nog blijft en de oudste zoon al het langst van die plek heeft kunnen genieten. Het terrein is dus echt van de familie en de hele familie woont er samen en zal het terrein ook nooit verkopen of achter zich laten, omdat je dan als het ware je hele familiegeschiedenis verlaat en achterlaat. De keuken was ook interessant om te zien. Ze koken gewoon met kolen en hout en elk gezin heeft zijn eigen keuken. De takenverdeling is in Balinese gezinnen nog heel duidelijk: de man kookt nooit, dat doet de vrouw. Ze hebben ook geen maaltijden die ze samen nuttigen, als je honger hebt loop je gewoon naar je vrouw/moeder en zeg je: ik wil eten. Best raar vonden wij, maar we konden wel voorstellen dat dat hier nog heel normaal is. Henry vertelde ook dat elk Balinese familie een eigen ATM (geldmachine) in de achtertuin heeft staan. Iedereen keek een beetje verbaasd, maar hij zei dat we wel even konden gaan kijken. Wij liepen naar achter en keken over een muurtje en stonden daar opeens 2 hele dikke varkens: de ATM. Iedereen moest er wel om lachen, maar zo werkt het wel daar echt. Hoe groter de varkens, hoe meer geld. Naast 2 varkens hadden ze ook nog 2 koeien en bewerkten ze bamboe, waarmee ze hun geld verdienen. Hun rijstproductie is wel echt voor eigen gebruik. We mochten zelf nog even een kijkje nemen op het terrein en we waren best gefascineerd geraakt naar het leven op zo'n manier. Het was mooi om te zien dat ze nog echt zo traditioneel waren, want Henry vertelde ook dat er heel veel families zijn (vooral in Ubud zelf) die een heel groot deel van hun land verkopen aan hotel/bungaloweigenaren. Nadat we rondje hadden gelopen vroeg Henry of iemand nog vragen had. De vrouw uit de VS had een vraag over het inkomen van een man die gewoon een normale baan heeft en ze gezin onderhoudt. Henry moest er even over na denken, maar dacht dat een maandsalaris van 1,5 miljoen rupiah wel redelijk was. De hoofden van alle toeristen trokken toch wel een beetje beschamend weg en wij ook zeker als we bedachten dat we net allebei weer 2,5 miljoen rupiah even hadden gepind.... De banen als politieman en als man bij een hotel die de auto's goed leidt zijn de beste baantjes in Bali. Zij hebben het hoogste aanzien, maar zijn tegelijkertijd ook heel corrupt vertelde Henry. Dat hadden wij al wel gehoord, maar het bleef ons toch verbazen dat een politieman hier de belangrijkste baan heeft. Ook werd er nog een vraag gesteld over het schoolsysteem. School is sinds een tijdje gratis voor iedereen en wordt betaald door de belastingen die men betaalt over de alcohol, sigaretten en benzine. Maar weinig kinderen gaan ook werkelijk naar de universiteit, maar het is al wel veel beter dan een paar jaar geleden. Het was weer tijd om een stuk te gaan afdalen richting de rijstvelden. We maakten nog even een tussenstop, want we kwamen langs een veld waar een crematie ceremonie aan de gang was en wij wilden wel graag een foto maken. Henry had al verteld dat vandaag de maand van de crematie ceremonies van start was gegaan. 1 keer in de 5 jaar worden deze ceremonies gehouden en komt het hele dorp bij elkaar om alle mensen die in de afgelopen 5 jaar zijn overleden te cremeren. Het was heel bijzonder om dit te zien; alle mensen zaten bij elkaar op de grond en luisterden naar een man die door de microfoon een verhaal aan het vertellen was. We hebben maar even gevraagd of we foto's mochten maken, maar Henry zei dat dit geen probleem was. Na nog een paar plaatjes te hebben geschoten, stapten we weer op onze mountainbikes om nog een stuk af te dalen. De volgende stop die we maakten was bij een boom die al meer dan 500 jaar oud was. Het was een lianenboom. Wat ons al op was gevallen was dat alle lianen precies dezelfde lengte hadden en heel recht waren afgesneden leek het wel. Dat klopte ook, want Henry vertelde dat ze 1 keer in de 3 maanden ze de lianen moesten 'bijknippen' omdat de lianen de boom anders zouden verstikken. Onze tarzangevoelens kwamen toch stiekem wel een beetje naar boven, dus konden we het echt niet laten om even aan de lianen te gaan slingeren. We kregen ook nog een echte Balinese banaan, erg goede bananen zijn dat. Julia kreeg opeens een ingeving; van Mart had ze een keer gehoord dat hij zijn banaan altijd aan de 'verkeerde'/ de niet normale kant openmaakt, omdat zijn oma dat een keer had verteld en die dat wist omdat er ver ver in zijn familie Indonesisch bloed zit. Julia vroeg dus aan Henry waarom ze dat hier doen en die begon keihard te lachen. Wij begrepen het niet helemaal, maar Henry zei dat Julia voor de gek gehouden was. Wat het dan precies was zei hij nog niet, want hij was alleen maar aan het lachen. Het blijkt dat als je je banaan aan die kant openmaakt het betekent dat je het met een jongen doet. Wij moesten er toch ook wel heel erg om lachen en we denken niet dat Mart weet dat dat het betekent haha. Ook was er nog de grap als je de banaan van de zijkant openmaakt (geen idee wie dat doet, maar oké). Als een man dat doet dan betekent het dat hij het met een vrouw doet. Henry moest zelf er weer keihard om lachen en iedereen moest ook maar lachen omdat henry zo hard aan het lachen was.

We hadden al begrepen dat er ook de mogelijkheid was om in plaats van met de auto naar het restaurant te gaan, je ook met de fiets omhoog kon gaan. Aangezien we meer onze vingerspieren hadden gebruikt bij het remmen, wilden wij eigenlijk wel omhoog fietsen. henry zei dat het wel zwaar was, zeker door de zon, maar nu we er toch waren wilden wij het wel proberen. Het stel uit Nederland, de 2 Argentijnse jongens, een stel uit Australië en de vrouw uit Dubai wilden de uitdaging ook wel aangaan. De vrouw uit de VS zei dat ze het makkelijk zou kunnen, maar haar fiets niet meewerkte dus het daarom maar voorbij liet gaan. Voordat de groep ging splitsen gingen we nog naar de rijstvelden. Op de weg daarnaar toe moesten we nog een klein heuveltje op en na dit heuveltje haakte de vrouw uit Dubai toch maar af. Nadat we door de rijstvelden hadden gelopen was het tijd voor dé fietstocht naar het restaurant. Wij verwachtten niet dat het heel zwaar zou zijn aangezien we veel fietsen, maar we keken meer op tegen het zitten op het zadel. Het zadel leek wel een houten plank en had nou niet helemaal de goede vorm voor vrouwenbillen. En inderdaad heel erg zwaar was het niet, het naar boven fietsen, maar een manier vinden om nog enigszins comfortabel te gaan zitten was een grotere uitdaging. Een andere uitdaging was om op tijd terug te schakelen naar een lichtere versnelling en niet midden op de berg naar boven dat pas te doen (zoals bij ons een paar keer gebeurde) en je dus onnodig hard moest gaan trappen. We waren er eigenlijk veel sneller dan gedacht en was het dus tijd voor onze welverdiende lunch. Het was een super uitgebreid buffet, waar we zoveel van mochten pakken als we wilden. Er was gewoon witte rijst, mie goreng, tofu met pindasaus, eend, kip, gewokte groente, springrolls helemaal gemaakt van groente en zoete sojabonen cake. Die zoete sojabonen cake wordt ook wel tempe genoemd en dat was dat ene wat we niet wisten wat het was bij de nasi campur. Heerlijk is het, thuis opzoek naar een goed recept! Tijdens de lunch hebben we gepraat met de 2 Argentijnse boys. Ze komen uit Buenos Aires en vertelden over hun leven door. Wij waren benieuwd of het nou echt zo gevaarlijk zou zijn voor ons als meisjes daar. Nou jaa dat gaven ze wel toe. Zeker toen Axel (1 van de 2) vertelde dat hij een keer is neergeschoten uit het niks toen hij uit zijn auto stapte, geloofden we toch wel dat het echt gevaarlijk was. Ze zeiden wel dat als je echt in het centrum centrum van Buenos Aires bent, het helemaal niet gevaarlijk is omdat het daar echt heel toeristisch is en goed beveiligd. Ook zeiden ze dat het zuiden en noorden van Argentinië ontzettend mooi zijn en heel erg veilig. Toen julia vertelde dat ze volgend jaar misschien met haar gezin gaat, hadden ze meteen tips en zeiden ze dat als juul meer wilde weten, ze hun altijd kon contacten. Ze waren ook heel erg benieuwd naar Nederland. We hebben ze wat Nederlandse woorden geleerd en uitgelegd dat Amsterdam en Rotterdam 'vijanden' zijn. Toen wij zeiden dat je in 3 uur heel Nederland door bent gereden, moesten ze heel erg lachen want ze zeiden dat je in 3 uur Buenos Aires nog niet eens doorkruist bent. Ze vroegen ook wat typisch Nederlands eten was en wij kwamen uit op stampot en probeerden uit te leggen wat het was. Na een tijdje kwamen we opeens op Maxima. Ze vroegen wat wij van haar vonden en Julia antwoordde heel snel: nou zij is de enige Argentijn die ik leuk vindt! (We hadden het net namelijk gehad over het wk voetbal...). We moesten daar allemaal wel om lachen. Ze vroegen of zij nou al echt vernederlandst is. Wij zeiden dat we vonden dat ze een super koningin was, heel erg betrokken met alle mensen en zich vanaf het begin heel erg open heeft gesteld voor alle dingen uit Nederland. Het was te merken dat ze Maxima een mooie en bijzondere vrouw vonden en het leuk vonden om met ons over haar te praten. Het leek wel of ze echt een beetje trots waren dat Maxima Argentijns was, heel grappig. Ze vroegen of we nog plannen hadden voor vanavond en dat we als wij het gezellig vonden nog wel een drankje konden doen. Wij hadden toch nog geen plannen dus dat leek ons wel gezellig. Even onze namen uitgewisseld zodat we contact konden houden via Facebook en toen was het alweer tijd om terug te gaan met de auto naar Ubud. We lieten ons afzetten bij Monkey Forest en liepen het laatste stukje naar onze bungalow. Het plan was om nog naar het paleis in Ubud te lopen en daar even rond te kijken, maar we waren wel even lekker aan het niksen bij onze bungalow. We besloten ons schema een beetje om te gooien; eerst maar even onze tassen inpakken, lekker douchen, dan nog even chillen en dan voordat we gaan eten langs het paleis lopen, want dat was toch op het weg erheen. Uiteindelijk liepen we rond kwart over 7 richting het paleis, maar we moesten entree betalen en hadden daar niet heel veel zin in dus besloten we maar gewoon door te lopen. Van buitenaf was het paleis ook al best redelijk te zien. Het restaurantje waar we naar opzoek waren hadden we via een vriendin van de nicht van Anne die naar Bali is verhuisd en dus wel verstand heeft van de leuke plekjes. Het was een beetje lastig te vinden, maar na 2 keer terug te lopen en om te keren vonden we het dan toch. Er was nog een plekje op kussentjes op de grond, heel leuk. Het restaurantje heette Yellow flower cafe en serveert allemaal organisch voedsel. Anne ging voor de Nasi campur en julia ging voor een rijstpannenkoek met daarin allemaal groente en feta kaas. Het was beide echt heerlijk, maar we zaten zo vol dat we een groot deel hebben moeten laten staan. De man van het restaurant verontschuldigde zich nog dat het misschien zo lang had geduurd, maar een groot deel van zijn personeel was er niet vanwege de crematie ceremonies. Toen we stonden af te rekenen zagen we opeen Chok Chok Chocolade staan en daar had de vrouw uit de VS het ook al over gehad. Dat het zo ontzettend lekker moest zijn. Er paste alleen echt niks noppes nada meer in onze buik, dus hebben we een reep meegenomen voor een andere keer. Op de terug weg dropten we nog even onze chocolade reep thuis en gingen we naar een bar waar we met de Argentijnse jongens hadden afgesproken. Het was de CP lounge en was heel groot, maar heel gezellig. Overal stonden lounge banken en er was live muziek. We bestelden een drankje, wij gingen voor een mojito en zij namen een biertje. We besloten ook een shisha met appelsmaak te nemen. Een shisha is een grote waterpijp. Het was ontzettend gezellig met Axel en Sebastian. Ze vroegen wat we gingen studeren en wij vertelden dat we dus geneeskunde gaan studeren. Ze zeiden dat ze in onze ogen konden zien dat wij er heel veel zin in hadden en helemaal begonnen te stralen als we erover vertelden. Het was voor hun best bijzonder dat 2 meisjes al helemaal wisten zo jong wat ze wilden doen en het waarschijnlijk ook wel zou gaan lukken. In Argentinië gaat het heel anders zeiden ze. Ook al studeren ze allebei, hun toekomst is helemaal niet zo zeker en ziet er niet zo rooskleurig uit. Sebastian heeft nu bijna de koksopleiding af, maar vertelde dat als hij in Argentinië zou willen werken hij ontzettend slecht zou verdienen en vreselijk lange dagen zal moeten maken. Axel studeert Business en ook voor hem is het heel moeilijk om straks een normale goed betaalde baan te vinden. Voordat ze aan hun reis begonnen studeerden ze allebei voor een jaar in Nieuw Zeeland en voor hun was dat al echt het paradijs. Alles was daar beter; het werk, het geld, hun toekomst. Maar toen we vroegen of ze daar dan niet zouden willen gaan wonen, vonden ze het toch moeilijk im te beantwoorden. Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant is Argentinië echt hun huis, hun land en kunnen ze dat ook niet makkelijk achterlaten. Ze wisten het allebei nog niet echt goed. Na een tijdje zei Axel: jaa ik zal eerlijk zijn. Toen jullie de bus inkwamen dacht ik: wooow jaaa! Wij moesten een beetje lachen, maar hij legde uit dat omdat wij blond waren en blauwe ogen hebben, heel 'bijzonder' zijn en schoonheidsideaal zijn voor elke Argentijn. Wij zeiden dat wij helemaal niet bijzonder zijn, dat iedereen in Nederland een beetje zo is en wij zelfs nog 'donker' haar hebben vergeleken met andere meisjes. Dat vonden ze wel grappig, maar ze bleven maar herhalen dat wij in Argentinië echt als bijzonder gezien zouden worden en het voor is op straat dan al helemaal onveilig zou zijn. Ze vertelden ook dat er op televisie in Argentinië geen enkelen presentatrice is met donker haar, iedereen heeft het geverfd! Grappig om te horen dat er echt zo verlangen is naar een bepaald schoonheidsideaal. Ze noemden het ook wel razzia aria. Toen ze dat zeiden schrokken wij wel even, maar wij begrepen ook wel dat het voor hun natuurlijk helemaal geen verkeerde betekenis heeft en dat voor ons de man met de snor het alleen tot iets hatelijks heeft omgedoopt. Ondertussen bestelden we nog een Bintang (het Heineken bier van Indonesië) en probeerden we rondjes te blazen met de rook uit de waterpijp. Wij als non-rokers konden er natuurlijk weer niks van en trokken alleen maar vreemde vissenkoppen als we het probeerden. De twee Argentijnse boys waren toch iets professioneler en konden de rook in rondjes blazen, via 1 neusgat laten gaan en een waterval maken. Na een tijdje hadden we het over het verschil tussen man en vrouw. Het was duidelijk te merken dat de Argentijnen een bepaalde trots hadden en het dus ook echt niet over hun hart zouden kunnen verkrijgen als hun vrouw later meer zou verdienen dan zij. Dat zou hun trots toch wel een beetje schaden en zouden ze als falen zien. Aan de ene kant konden we het wel begrijpen: de cultuur daar is zo anders en we weten dat Zuid-Amerikanen heel veel trots hebben, maar aan de andere kant waten we ook verbaasd dat dit iets is wat niet mee moderniseert ook in Zuid-Amerika. We waren zo diep in gesprek dat we niet doorhadden dat het onderhand al half 3 geweest was en we eigenlijk toch wel een beetje moe waren na zo'n lange dag (vroeg op en fietsen). De Argentijnen waren ook een beetje moe, dus besloten we terug te gaan naar onze bungalows. Ze liepen nog met ons mee, konden ze meteen kijken of ze het wat vonden want ze hadden nog een slaapplek nodig voor de nacht erna. Bij het afscheid hebben we duidelijk afgesproken dat als wij naar Argentinië komen of zij naar Nederland we elkaar een berichtje sturen en elkaar gaan zien. Naja dus wie weet zien we ze ooit nog een keertje! We doken snel in bedje, want na zo'n dag als vandaag met al die indrukken waren we toch wel echt kapot. Dikke kus en slaaplekker in Nederland en jullie horen snel van ons!!

Xxxxx Anne en Juul